Op het tafelkleed lagen de laatste stuivers en dubbeltjes.
“Loop even naar Westra voor een gasmuntje,” zei pa tegen ons. Rudolf en ik liepen naar de melkboer, die ons een grijs muntje met een inkeping gaf. Pa mikte het in de gasmeter en stak de vier gaspitten van de Atag aan. Waarna we ons eraan warmden. Pa rommelde achter in de keukenkastjes en legde wat hij vond op het aanrecht. Een restje havermout, meel, custard, Brinta en maïzena. Hij gooide alles in een schaal, mengde het met water en roerde het tot een papje. Daarna stortte hij de brij in een koekenpan. “Noodrantsoen,” zei pa, terwijl hij het spul aan twee kanten bruin bakte. “Dat lijkt wel zaagsel,” klaagde Rudolf. Ik zweeg en knabbelde de smakeloze koek op.
De volgende middag kwam pa boven met de Wehkampgids. We keken mee terwijl hij bladerde. Hemden, jassen, schoenen, pannensets, strijkbouten, mutsen en meubels kwamen voorbij. Toen pa een blad omsloeg straalden ons twee pagina’s met daarop ‘Wehkamp’s Kerst Verwen Pakket’ tegemoet: Kip in blik, Belgische Bon Bons, Boerenjongens op sap. Wijn, ganzenleverpaté, worstjes, koekjes, toast, blikjes vis, mayo-naise en een potje augurken. Ik slikte bij het zien van al die kleurig afgebeelde lekkernijen. Rudolf las: “Na veertien dagen betalen.”
“We nemen het ‘Extra luxe pakket’,” zei pa, terwijl hij zijn wijsvinger op de bestelbon drukte. Rudolf en ik liepen er mee naar de brievenbus in de Westerstraat. Twee dagen later verscheen een rood aangelopen bezorger met twee dozen bij ons op driehoog. We kwamen van kerst tot nieuwjaar 1964 niets te kort. De aanmaningen van Wehkamp gingen in de kachel.