Mijn ov-kaart zou zeer binnenkort verlopen. De NS stuurde me een mail met deze boodschap. Attent van ze. Zo zou ik niet opeens voor dichte poortjes komen te staan.
Maar hoe kwam ik aan een nieuwe kaart?
Op mijn eigen station is nergens meer een NS-persoon van vlees en bloed te bekennen, alle loketten zijn gesloten, net zoals het informatiehuisje in de stationshal.
Omdat ik toch op het station in Amsterdam moest zijn, zocht ik daar het openbaarvervoersinformatiepunt, waar nog wél men- sen achter een balie zitten. Amsterdam heeft namelijk heel veel toeristen en die moeten natuurlijk vriendelijk tegemoetgekomen worden, die verwijs je niet naar internet.
De mevrouw achter het loket was vermoeid en wist niets anders te zeggen, dan dat de NS mij automatisch een vervangende kaart had moeten sturen. Als dat niet gebeurd was, moest ik de klantenservice in Utrecht maar bellen.
Volgende klant graag.
Het contact met die servicedienst kwam niet gemakkelijk tot stand. Langdurig probeerde een mevrouw-op-een-bandje mij te verleiden naar de NS-site te gaan, maar ik hield vol en uiteindelijk kreeg ik een echt mens aan de lijn. Helaas iemand die de Nederlandse taal met een sterk buitenlands accent sprak, waardoor ik heel vaak moest vragen “Wat zegt u?” Uiteindelijk zei de man: “Hoort u niet goed of verstaat u mij niet?” Ik antwoordde dat het laatste het geval was. Ik hield mij in en zei niet: “Het zou veel schelen als u eens langsging bij een logopediste.” Dan zou ik me schuldig hebben gemaakt aan etnisch profileren of, nog erger, racisme.
We waren het erover eens dat de kaart inderdaad verliep en dat ik eigenlijk al een vervangende kaart had moeten ontvangen. Nu dit niet het geval was moest ik maar dagkaartjes kopen, die ik kon declareren bij de NS.
Ik lachte hol. Zo’n 25 jaar geleden moesten wij wegens een niet rijdende trein vanuit Hoek van Holland naar huis in het Gooi een taxi nemen. Deze rit konden we declareren. Die 300 gulden moet ik nog altijd terugkrijgen.
De klantenservicemedewerker vroeg nu om mijn banknummer, want ik moest hem machtigen eenmalig 10,50 euro af te schrijven. Hij ging er namelijk hoogstpersoonlijk voor zorgen dat de vervangende kaart zou worden aangemaakt. Die kon ik dan binnen vijf dagen thuis verwachten. Ook deze kosten zou ik kunnen declareren.
En dan nu het volgende karweitje: ergens bankenveloppen voor het versturen van acceptgiro’s zien te bemachtigen.
Lastige karweitjes
PROEFABONNEMENT
4 NUMMERS VOOR € 14